بررسی راهکارهای حقوقی موجود جهت تعیین سرنوشت جنین های منجمد رهاشده

جنین های منجمد در دو حالت به عنوان جنین های رهاشده تلقی می شوند؛ مورد نخست زمانی است که صاحبان جنین، مجهوال المکان باشند و هیچ گونه دستورالعمل کتبی از سوی زوجین در ارتباط با وضعیت جنین وجود نداشته باشد. مورد بعدی زمانی است که صاحبان جنین منجمد، به طور واضح به مراکز انجماد اعلام کنند که تصمیم گیری درباره ی سرنوشت جنین های منجمد خویش را به مراکز انجماد تفویض می کنند. هدف ما بررسی این موضوع بود که در صورت رهاکردن جنین های منجمد از سوی زوجین، چه تصمیمی باید در مورد سرنوشت آن ها اتخاذ شود؟ این مطالعه به روش اسنادی - کتابخانه ای و تحلیلی بود. از آن جایی که نگه داری از جنین های منجمد مستلزم صرف هزینه است، شایسته است مسؤولیت مراکز انجماد را نسبت به نگه داری از جنین های منجمد پس از صرف زمانی معقول و متعارف و تلاش های ناموفق برای برقراری تماس با صاحبان منتفی بدانیم. تصمیم گیری در مورد سرنوشت جنین منجمد رهاشده بستگی به این موضوع دارد که چه ماهیتی را برای آن ها برگزینیم. در صورتی که جنین های منجمد رهاشده را انسان تلقی کنیم، با توجه به هزینه ی نگه داری و کمبود امکانات پزشکی می توان بر اساس قاعده ی الضرورات تبیح المحظورات (ناگریزی ها حرام ها را مباح می کند) آن ها را از بین برد. چنان چه جنین­های منجمد را مال یا شبه مال تلقی کنیم، باید جنین های منجمدی را که به صاحبانشان برای تعیین سرنوشت آنان دسترسی وجود ندارد ، مجهول المالک تلقی کرده و حاکم را جهت اخذ تصمیم به دورریزی  یا اهدا برای تحقیقات صالح قلمداد کرد.